Het is bijna zomer, tijd om op een terrasje heerlijk van een mooi witbier te genieten. Nergens aan denken, gewoon een koel glas bier. Als je pech hebt zit er zo’n stampertje in dat bij een te gulzige slok in je oog prikt. Eruit halen had natuurlijk gekund, maar je hebt dorst en als er zo’n biertje voor je staat wil je maar één ding: drinken.
Die stamper moet de drinker helpen bij het pletten van het schijfje citroen dat vaak in het schuim rond blijkt te drijven. De citroen maakt het bier wel frisser, maar de oorspronkelijke smaak wordt erdoor overschreeuwd. Bovendien is het desastreus voor de schuimkraag. Zoals veel brouwers zeggen, “als er citroen in had gemoeten, dan had ik het zelf wel gedaan.” En sommige brouwers voegen de daad bij het woord. Maar een losse citroen is een brouwer een gruwel. Een haringboer deed van oorsprong ook alleen uitjes bij de haring om de smaak te verdoezelen.
Hoe witbier werd gered van de ondergang
Dat we nu op een terras kunnen genieten van een witbiertje is te danken aan de inspiratie van één enkele man. Het is de melkboer van het Vlaamse dorpje Hoegaarden. Van oudsher stond Hoegaarden bekend om zijn frisse tarwebieren naar lokaal recept. Het dorpje kende vele tientallen brouwerijen. In 1957 sloot de brouwer van Tomsin, het laatste bedrijf dat dit biertype nog maakte, definitief de deuren. De vlaggen hingen in heel het dorp halfstok.
In de jaren daarop stoorde Pieter Celis, de lokale melkboer, zich meer en meer aan het gemis dat de sluiting van Tomsin had veroorzaakt. Er was nergens meer witbier te krijgen. De stijl was dood. In 1966 besloot Celis naar oud recept het Hoegaards bier nieuw leven in te blazen. Met wijnvaten en melkbussen produceerde hij enkele honderden liters per jaar. Zijn bier bleek een regelrechte hit. In de jaren tachtig groeide de afzet bijna buiten controle totdat in 1985 het noodlot toesloeg. De brouwerij brandde af. Samen met Interbrew, dat in het brouwconcern ABInBev is opgegaan, bouwde hij het bedrijf opnieuw op. ABInBev maakte het witbier Hoegaarden nog groter en bekender, niet alleen in de buurlanden Nederland en Frankrijk, maar ook ver daar buiten.
Witbier in Texas
Onder invloed van het succes onderging het bier echter wel een subtiele verandering van smaak. Op zijn vijfenzestigste verliet Celis België om in Texas zijn stunt te herhalen. Hij startte opnieuw een eigen brouwerij waar hij naar origineel recept zijn eigen witbier brouwde. Het kreeg de naam Celis White mee. En weer werd het bier een succes. Zozeer zelfs dat een Belgische brouwerij dit van oorsprong Belgische Amerikaanse bier weer in Vlaanderen ging brouwen. Het oude bier van Hoegaarden was voor de tweede keer herboren.
Maar alweer bleek er noodlot te schuilen in de successen van Celis. Verkocht hij zijn eerste brouwerij aan ABInBev, de tweede brouwerij verkocht hij aan brouwgigant Miller. Beide bedrijven besloten de oorspronkelijke brouwerij te sluiten en de bierproductie over te plaatsen. Hoewel, de sluiting van de bouwerij in Hoegaarden ging uiteindelijk niet door. Het bleek in andere brouwerijen niet mogelijk dezelfde kwaliteit te behalen. Dus de volgende keer als je een glas witbier schenkt, denk eens aan Pierre Celis, de man die dit biertype voor de vergetelheid behoedde.
